Το κυκλάμινο του βουνού μετακόμισε στο ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ:
http://kiklaminovounou.blogspot.com/
Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2007
Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007
ΕΛΕΥΘΕΡΗ η ... μάΝΝα ΜΟΥ!
Από χθες τ’ απόγευμα Τετάρτη 14 Νοέμβρη 2007 και ώρα 6μ.μ. το βιβλίο
«Γράμμα στη μάννα… με δύο ν»
καθώς και τα πνευματικά δικαιώματά του, είναι «ΕΛΕΥΘΕΡΑ»!
Μαζί τους κι εγώ!
Κάποια προβλήματα προκύπτουν σ’ αυτή τη ζωή -μάλλον- γιατί πρέπει, γι’ αυτό και λύνονται μόνα τους, εκεί που εσύ βλέπεις αδιέξοδο…
Μάιο του 2006 βγήκε η τρίτη έκδοση αυτού του βιβλίου(τις προηγούμενες δύο τις έβγαλα μόνη μου) απ’ τις εκδόσεις ΚΑΛΥΔΩΝ, του κ. Λευτέρη Καπώνη, απ’ την Αθήνα και η συγκίνηση και η χαρά μου, τότε, ήταν μεγάλη. Την μάννα θα την μάθαιναν και πέρα απ’ τα δικά μου «χωρικά ύδατα» και την ευκαιρία της ζωής μου, μου την έδινε
αυτός ο άνθρωπος, Αυτός:
Συγγραφέας:
http://www.livanis.gr/ViewAuthors.aspx?ValueId=29704
Σεναριογράφος: http://www.senariografoi.gr/script.php?l=gr&p=membersDetails&member=27
Ήταν μεγάλη τύχη…
Αυτή η τύχη όμως, κράτησε πολύ λίγο, γιατί δεν είχα υπολογίσει ότι τα άλλα ταλέντα του κυρίου Λευτέρη (και είναι και πολλά!) θα του έκλεβαν χρόνο και τα βιβλία μου (όχι μόνο τα δικά μου, αλλά και άλλων νέων συγγραφέων) θα έμεναν στην αποθήκη…
Δεκαοχτώ ολόκληρους μήνες έκανε υπομονή η Μάννα, για να πάρει τα δώρα της (δωρεές στη μνήμη της, μέσω των βιβλίων - οι παλιότεροι ξέρουν), άλλο τόσους μήνες υπομονή έκανα κι εγώ.
Πονούσε πολύ…
Μέχρι χθες.
Συναντηθήκαμε και μ’ ένα «χαρτί», χαμόγελα και ευχές, μας ελευθέρωσε!Ένας άνθρωπος της τέχνης, όπως είναι ο κύριος Λευτέρης, κλείνει τον εκδοτικό του οίκο και δε θα μπορούσε με τίποτα να πολτοποιήσει τα όνειρα, τις σκέψεις και τις ζωές τόσων ανθρώπων!
Ευχαριστώ από καρδιάς, κύριε Λευτέρη!
Εύχομαι κάθε ευτυχία και επιτυχία στη ζωή σας και στην καριέρα σας!Κι αν με τις εκδόσεις δεν τα καταφέρατε όσο θα θέλατε, δεν πειράζει!«Πολλά καρπούζια σε μια μασχάλη… δε χωράνε!» Έτσι δεν λένε; Άλλωστε, εκδότες υπάρχουν τόσοι πολλοί! Από καλούς συγγραφείς και σεναριογράφους πάσχουμε.
Σύντομα τα υπόλοιπα βιβλία θα είναι στα χέρια μου. Έτσι το ‘θελε απ’ την αρχή η μάννα. Τα βιβλία της μόνο να χαρίζονται!Γιατί η μάννα με δύο ν, δεν υπήρξε, ούτε για να πουληθεί, ούτε για να αγοραστεί, αλλά για έναν άλλο ιερό σκοπό κι όπως φαίνεται, θα τον πετύχει φέτος!
Η περιπέτεια αυτού του βιβλίου είναι μεγάλη κι αν είμαι καλά, κάποτε θα την γράψω.
Ναι, εκείνο το βιβλίο, όπως και οποιοδήποτε άλλο καινούργιο.... θα «πουλιέται» και θα το βρίσκετε εύκολα.
Πλησιάζουν τα «δώρα» της και είμαι συγκινημένη με τις εξελίξεις.
Μερικές φορές η ζωή γράφει τα καλύτερα σενάρια!
Μπορεί τα υπόλοιπα προβλήματα με τις κορύνες κ.λ.π να συνεχίζονται, μα κέρδισα μια «μάχη» και πήρα δυνάμεις για τον «πόλεμο», αυτόν που λέγεται ζωή και επιβίωση.
Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007
Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2007
ΝΕΑ ΠΡΟΙΚΙΑ!
Άλεφ:
http://alefmoha.blogspot.com/
Η Κατερίνα Σταματίου- Παπαθεοδώρου που γεννήθηκε στη Ζαγορά, κι έγραφε από μικρή «γιατί το είχε απόλυτη ανάγκη», υπέγραψε ένα βιβλίο ύμνο ταυτόχρονα και ανοιχτή πληγή και το αφιέρωσε «σε όλες τις μάννες που έφυγαν, σε όλα τα παιδιά που έμειναν να τις θυμούνται».
Βιογραφικό, για να μην χαθούν ποτέ μέσα στο χρόνο τα ίχνη της δικής της μάνας.
Ειλικρινές και βαθύτατα προσωπικό, διότι δεν γίνεται στο ουσιαστικό έργο η εμπλοκή να μην είναι προσωπική, έστω και με τρόπο υπαρξιακό ή συναισθηματικό.
Κοινωνικό, επειδή αναφέρεται σε εποχές δύσκολες για πολύ κόσμο.
Και σαφώς υπαρξιακό. Είναι ο γόρδιος δεσμός μας η μάνα. Ομφάλιος λώρος που δεν κόβεται ποτέ, ακόμα και όταν χαθεί εκείνη.
Γραμμένο πρωτοπρόσωπα το βιβλίο, σαν ανοιχτή επιστολή, ένα έχει σκοπό τελικά, να την αναστήσει.
Φινάλε θα κάνω με το τέλος της Κατερίνας αποκαλύπτοντας κατ’ αυτό τον τρόπο και τον λόγο της δικής μου μικρής αυτής ανοιχτής επιστολής:
«Σήμερα λοιπόν, 25 Αυγούστου 1994, ημέρα των γενεθλίων μου- μπαίνω στα τριάντα πέντε- ώρα δέκα παρά πέντε, βράδυ, ημέρα Πέμπτη, ζητάω από σένα γραπτώς την ευχή Σου.… Επειδή μου είναι πολύ δύσκολο να πω αντίο, κι επειδή είναι πολύ φτωχή στο λεξιλόγιο για να σε χαιρετήσω, θα χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή:
Δεν πέθανες!
Αδιάφορο οι μήνες αν περνάνε.
Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε…
Όταν τους λησμονάνε» (Κώστας Ουράνης).
Προσθέτοντας και το ακόμα πιο συγκινητικό υστερόγραφο της Κατερίνας:
«Αργότερα, ξημερώματα, όταν έκανα τις τελικές εκτυπώσεις, έβρεχε καταρρακτωδώς. Έκλαιγες πάλι. Το ξέρω».
*************************
Εαρινή συμφωνία:
http://many-books.blogspot.com/
Τα παραμύθια έχουν ευτυχισμένο τέλος, γιατί αυτό θέλουν τα παιδιά. Οχι όμως και οι ιστορίες από τη ζωή, καθώς, πια, όταν έχεις μεγαλώσει, έχεις μάθει πόσο δύσκολα μπορεί να έρχονται κάποιες φορές τα πράγματα. Μπορεί κανείς να τις πει σαν παραμύθι, αλλά πάντοτε ξεχωρίζουν. Γιατί είναι αληθινές και, μερικές φορές, κρύβουν πολύ συναίσθημα: πόνο, θλίψη, πίκρα. Και χαρά, όμως.
Ολα αυτά τα έχει το «Γράμμα στη μάννα... με δύο ν». Και έχει ακόμα περισσότερα. Εχει τη βαθειά σχέση μιας κόρης με τη μάννα της, σχέση σπάνια, που ακόμα και ο θάνατος δεν μπόρεσε να την καταλύσει. Εχει συγκίνηση και ειλικρίνεια. Εχει αγάπη.Μια αληθινή ιστορία έχει το βιβλίο. Ξεφυλλίζοντας τα φύλλα του και τα φύλλα του Κυκλάμινου του βουνού (αυτό το ψευδώνυμο το είχε η Κατερίνα από τα νιάτα της όπως μας αποκαλύπτει)ένας ολόκληρος κόσμος στήνεται ξανά μπροστά στα μάτια μας. Ο κόσμος της δεκαετίας του '60, της τόσο σκληρής, ο κόσμος των επόμενων δεκαετιών, ο γεμάτος αγώνα για τη ζωή, ο κόσμος των ανθρώπων που πάλεψαν πολύ για να καταφέρουν όσα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα.
Ενα βιβλίο δικαιώνεται κατά βάσιν από την αισθητική του, όπως έχω πει επανειλημμένα. Ο χείμαρος ψυχής της Κατερίνας, δικαιώνεται από τις δυνατές περιγραφές του, από το όμορφο γράψιμο, από τις σπάνιες εικόνες, από τη συγκλονιστική αγάπη που κρύβεται πίσω από κάθε λέξη, από κάθε γραμμή, από κάθε σελίδα. Μακάρι να αγαπούσαν έτσι όλοι τους δικούς τους ανθρώπους. Ο κόσμος θα ήταν τόσο, μα τόσο καλύτερος...
http://alefmoha.blogspot.com/
Η Κατερίνα Σταματίου- Παπαθεοδώρου που γεννήθηκε στη Ζαγορά, κι έγραφε από μικρή «γιατί το είχε απόλυτη ανάγκη», υπέγραψε ένα βιβλίο ύμνο ταυτόχρονα και ανοιχτή πληγή και το αφιέρωσε «σε όλες τις μάννες που έφυγαν, σε όλα τα παιδιά που έμειναν να τις θυμούνται».
Βιογραφικό, για να μην χαθούν ποτέ μέσα στο χρόνο τα ίχνη της δικής της μάνας.
Ειλικρινές και βαθύτατα προσωπικό, διότι δεν γίνεται στο ουσιαστικό έργο η εμπλοκή να μην είναι προσωπική, έστω και με τρόπο υπαρξιακό ή συναισθηματικό.
Κοινωνικό, επειδή αναφέρεται σε εποχές δύσκολες για πολύ κόσμο.
Και σαφώς υπαρξιακό. Είναι ο γόρδιος δεσμός μας η μάνα. Ομφάλιος λώρος που δεν κόβεται ποτέ, ακόμα και όταν χαθεί εκείνη.
Γραμμένο πρωτοπρόσωπα το βιβλίο, σαν ανοιχτή επιστολή, ένα έχει σκοπό τελικά, να την αναστήσει.
Φινάλε θα κάνω με το τέλος της Κατερίνας αποκαλύπτοντας κατ’ αυτό τον τρόπο και τον λόγο της δικής μου μικρής αυτής ανοιχτής επιστολής:
«Σήμερα λοιπόν, 25 Αυγούστου 1994, ημέρα των γενεθλίων μου- μπαίνω στα τριάντα πέντε- ώρα δέκα παρά πέντε, βράδυ, ημέρα Πέμπτη, ζητάω από σένα γραπτώς την ευχή Σου.… Επειδή μου είναι πολύ δύσκολο να πω αντίο, κι επειδή είναι πολύ φτωχή στο λεξιλόγιο για να σε χαιρετήσω, θα χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή:
Δεν πέθανες!
Αδιάφορο οι μήνες αν περνάνε.
Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε…
Όταν τους λησμονάνε» (Κώστας Ουράνης).
Προσθέτοντας και το ακόμα πιο συγκινητικό υστερόγραφο της Κατερίνας:
«Αργότερα, ξημερώματα, όταν έκανα τις τελικές εκτυπώσεις, έβρεχε καταρρακτωδώς. Έκλαιγες πάλι. Το ξέρω».
*************************
Εαρινή συμφωνία:
http://many-books.blogspot.com/
Τα παραμύθια έχουν ευτυχισμένο τέλος, γιατί αυτό θέλουν τα παιδιά. Οχι όμως και οι ιστορίες από τη ζωή, καθώς, πια, όταν έχεις μεγαλώσει, έχεις μάθει πόσο δύσκολα μπορεί να έρχονται κάποιες φορές τα πράγματα. Μπορεί κανείς να τις πει σαν παραμύθι, αλλά πάντοτε ξεχωρίζουν. Γιατί είναι αληθινές και, μερικές φορές, κρύβουν πολύ συναίσθημα: πόνο, θλίψη, πίκρα. Και χαρά, όμως.
Ολα αυτά τα έχει το «Γράμμα στη μάννα... με δύο ν». Και έχει ακόμα περισσότερα. Εχει τη βαθειά σχέση μιας κόρης με τη μάννα της, σχέση σπάνια, που ακόμα και ο θάνατος δεν μπόρεσε να την καταλύσει. Εχει συγκίνηση και ειλικρίνεια. Εχει αγάπη.Μια αληθινή ιστορία έχει το βιβλίο. Ξεφυλλίζοντας τα φύλλα του και τα φύλλα του Κυκλάμινου του βουνού (αυτό το ψευδώνυμο το είχε η Κατερίνα από τα νιάτα της όπως μας αποκαλύπτει)ένας ολόκληρος κόσμος στήνεται ξανά μπροστά στα μάτια μας. Ο κόσμος της δεκαετίας του '60, της τόσο σκληρής, ο κόσμος των επόμενων δεκαετιών, ο γεμάτος αγώνα για τη ζωή, ο κόσμος των ανθρώπων που πάλεψαν πολύ για να καταφέρουν όσα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα.
Ενα βιβλίο δικαιώνεται κατά βάσιν από την αισθητική του, όπως έχω πει επανειλημμένα. Ο χείμαρος ψυχής της Κατερίνας, δικαιώνεται από τις δυνατές περιγραφές του, από το όμορφο γράψιμο, από τις σπάνιες εικόνες, από τη συγκλονιστική αγάπη που κρύβεται πίσω από κάθε λέξη, από κάθε γραμμή, από κάθε σελίδα. Μακάρι να αγαπούσαν έτσι όλοι τους δικούς τους ανθρώπους. Ο κόσμος θα ήταν τόσο, μα τόσο καλύτερος...
Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007
ΟΙ ΔΥΟ ΦΙΛΕΣ!
ΟΙ ΔΥΟ ΦΙΛΕΣ!
http://many-books.blogspot.com/2007/08/blog-post_24.html
Παρασκευή, Αύγουστος 24, 2007
Για το δικό μας «Κυκλάμινο» που γράφει και γιορτάζει.
Είχα μια ιδέα, για τα γενέθλια της Κατερίνας που ξημερώνουν αύριο και είχα τη μεγάλη χαρά και τιμή, να έχω με την πρώτη ένα «ναι» από alef μεριά. Ζεστό «ναι», γεμάτο τρυφεράδα και αγάπη. Από alef, λοιπόν, το πρώτο κείμενο. Το εξής:
Την γνώρισα πριν από ένα χρόνο ως «Κυκλάμινο του βουνού». Η αφορμή να φτάσω ως το βιβλίο της ήταν ο φίλος μου ο Reader. Ένα από τα βιβλία της. Διότι η «Ελπίδα», «Ανάσα» ή «Κυκλάμινο του Βουνού» που μας έκανε ν’ αγαπήσουμε το Πήλιο, είναι συγγραφέας. Για την αγάπη της μάνας της εξέδωσε για πρώτη φορά. «Γράμμα στη μάννα… με δυο ν», εξάλλου και πότε παύουμε να «γράφουμε» με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στη «μάννα»;
Η Κατερίνα Σταματίου- Παπαθεοδώρου που γεννήθηκε στη Ζαγορά, κι έγραφε από μικρή «γιατί το είχε απόλυτη ανάγκη», υπέγραψε ένα βιβλίο ύμνο ταυτόχρονα και ανοιχτή πληγή και το αφιέρωσε «σε όλες τις μάννες που έφυγαν, σε όλα τα παιδιά που έμειναν να τις θυμούνται».
Βιογραφικό, για να μην χαθούν ποτέ μέσα στο χρόνο τα ίχνη της δικής της μάνας. Ειλικρινές και βαθύτατα προσωπικό, διότι δεν γίνεται στο ουσιαστικό έργο η εμπλοκή να μην είναι προσωπική, έστω και με τρόπο υπαρξιακό ή συναισθηματικό. Κοινωνικό, επειδή αναφέρεται σε εποχές δύσκολες για πολύ κόσμο. Και σαφώς υπαρξιακό. Είναι ο γόρδιος δεσμός μας η μάνα. Ομφάλιος λώρος που δεν κόβεται ποτέ, ακόμα και όταν χαθεί εκείνη. Γραμμένο πρωτοπρόσωπα το βιβλίο, σαν ανοιχτή επιστολή, ένα έχει σκοπό τελικά, να την αναστήσει.
Φινάλε θα κάνω με το τέλος της Κατερίνας αποκαλύπτοντας κατ’ αυτό τον τρόπο και τον λόγο της δικής μου μικρής αυτής ανοιχτής επιστολής:
«Σήμερα λοιπόν, 25 Αυγούστου 1994, ημέρα των γενεθλίων μου- μπαίνω στα τριάντα πέντε- ώρα δέκα παρά πέντε, βράδυ, ημέρα Πέμπτη, ζητάω από σένα γραπτώς την ευχή Σου.… Επειδή μου είναι πολύ δύσκολο να πω αντίο, κι επειδή είναι πολύ φτωχή στο λεξιλόγιο για να σε χαιρετήσω, θα χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή:
Δεν πέθανες!
Αδιάφορο οι μήνες αν περνάνε.
Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε…
Όταν τους λησμονάνε» (Κώστας Ουράνης).
Προσθέτοντας και το ακόμα πιο συγκινητικό υστερόγραφο της Κατερίνας:
«Αργότερα, ξημερώματα, όταν έκανα τις τελικές εκτυπώσεις, έβρεχε καταρρακτωδώς. Έκλαιγες πάλι. Το ξέρω».
Για το Κυκλαμινάκι μας, λοιπόν, την Κατερίνα ή «Ελπίδα» μας, μικρό κείμενο από καρδιάς από μια φίλη της στο μπλογκ μιας άλλης φίλης. Μαζί με τα χρόνια μας πολλά. Κατερινάκι μου να έχεις την ευχή της, να σε χαιρόμαστε, να γράφεις και να μας αγαπάς, όπως μας αγαπάς.
Εαρινή μου, μπράβο που μου τα θύμισες όλα αυτά.
Και, Κατερίνα μου καλή, πίστεψέ με, τα βιβλία που γράφουμε με την καρδιά μας, κατορθώνουν και φτάνουν – να είσαι σίγουρη- στον ουρανό.Και στην καρδιά μας. Κάπως εσύ κι εμείς σε γνωρίσαμε, σε αγαπήσαμε. Συγκινημένο άλεφ λέμε!Κατερινάκι, ευχές και φιλιά!
Εαρινή, πάμε Πήλιο;
Εδώ τελειώνει το αλεφικόν κείμενον. Και τώρα τι να απαντήσω; Και Πήλιο να πάμε alef μου και όλα να τα κάνουμε. Και να γράψω κι εγώ τα ταπεινά μου λόγια για το βιβλίο της Κατερίνας- μέσα από την ψυχή μου:
Τα παραμύθια έχουν ευτυχισμένο τέλος, γιατί αυτό θέλουν τα παιδιά. Οχι όμως και οι ιστορίες από τη ζωή, καθώς, πια, όταν έχεις μεγαλώσει, έχεις μάθει πόσο δύσκολα μπορεί να έρχονται κάποιες φορές τα πράγματα. Μπορεί κανείς να τις πει σαν παραμύθι, αλλά πάντοτε ξεχωρίζουν. Γιατί είναι αληθινές και, μερικές φορές, κρύβουν πολύ συναίσθημα: πόνο, θλίψη, πίκρα. Και χαρά, όμως.
Όλα αυτά τα έχει το «Γράμμα στη μάννα... με δύο ν». Και έχει ακόμα περισσότερα. Εχει τη βαθειά σχέση μιας κόρης με τη μάννα της, σχέση σπάνια, που ακόμα και ο θάνατος δεν μπόρεσε να την καταλύσει. Εχει συγκίνηση και ειλικρίνεια. Εχει αγάπη.
Μια αληθινή ιστορία έχει το βιβλίο. Ξεφυλλίζοντας τα φύλλα του και τα φύλλα του Κυκλάμινου του βουνού (αυτό το ψευδώνυμο το είχε η Κατερίνα από τα νιάτα της όπως μας αποκαλύπτει) ένας ολόκληρος κόσμος στήνεται ξανά μπροστά στα μάτια μας. Ο κόσμος της δεκαετίας του '60, της τόσο σκληρής, ο κόσμος των επόμενων δεκαετιών, ο γεμάτος αγώνα για τη ζωή, ο κόσμος των ανθρώπων που πάλεψαν πολύ για να καταφέρουν όσα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα.Ένα βιβλίο δικαιώνεται κατά βάσιν από την αισθητική του, όπως έχω πει επανειλημμένα. Ο χείμαρος ψυχής της Κατερίνας, δικαιώνεται από τις δυνατές περιγραφές του, από το όμορφο γράψιμο, από τις σπάνιες εικόνες, από τη συγκλονιστική αγάπη που κρύβεται πίσω από κάθε λέξη, από κάθε γραμμή, από κάθε σελίδα. Μακάρι να αγαπούσαν έτσι όλοι τους δικούς τους ανθρώπους. Ο κόσμος θα ήταν τόσο, μα τόσο καλύτερος...
Χρόνια πολλά, δική μας Κατερίνα. Να χαίρεσαι τον άνδρα, τα παιδιά σου και τα άλλα έργα των χεριών σου, ανάμεσα στα οποία είναι και τα υπόλοιπα βιβλία σου, και, βέβαια, τα υπέροχα μπλογκ σου. Και στο επόμενο βιβλίο. Το ξεκίνησες;
******************
Σήμερα ξημέρωσε η 29 Αυγούστου 2007.
Πάντα τότε με γιόρταζε η μάννα! Στο παγκύρι τ' Άει Γιαννιού! Η ταυτότητα ίσως κάνει λάθος... Η μάννα ήξερε!Το καλύτερο δώρο μας ΜΑΝΝΑ, τόσα χρόνια μετά!...
http://many-books.blogspot.com/2007/08/blog-post_24.html
Παρασκευή, Αύγουστος 24, 2007
Για το δικό μας «Κυκλάμινο» που γράφει και γιορτάζει.
Είχα μια ιδέα, για τα γενέθλια της Κατερίνας που ξημερώνουν αύριο και είχα τη μεγάλη χαρά και τιμή, να έχω με την πρώτη ένα «ναι» από alef μεριά. Ζεστό «ναι», γεμάτο τρυφεράδα και αγάπη. Από alef, λοιπόν, το πρώτο κείμενο. Το εξής:
Την γνώρισα πριν από ένα χρόνο ως «Κυκλάμινο του βουνού». Η αφορμή να φτάσω ως το βιβλίο της ήταν ο φίλος μου ο Reader. Ένα από τα βιβλία της. Διότι η «Ελπίδα», «Ανάσα» ή «Κυκλάμινο του Βουνού» που μας έκανε ν’ αγαπήσουμε το Πήλιο, είναι συγγραφέας. Για την αγάπη της μάνας της εξέδωσε για πρώτη φορά. «Γράμμα στη μάννα… με δυο ν», εξάλλου και πότε παύουμε να «γράφουμε» με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο στη «μάννα»;
Η Κατερίνα Σταματίου- Παπαθεοδώρου που γεννήθηκε στη Ζαγορά, κι έγραφε από μικρή «γιατί το είχε απόλυτη ανάγκη», υπέγραψε ένα βιβλίο ύμνο ταυτόχρονα και ανοιχτή πληγή και το αφιέρωσε «σε όλες τις μάννες που έφυγαν, σε όλα τα παιδιά που έμειναν να τις θυμούνται».
Βιογραφικό, για να μην χαθούν ποτέ μέσα στο χρόνο τα ίχνη της δικής της μάνας. Ειλικρινές και βαθύτατα προσωπικό, διότι δεν γίνεται στο ουσιαστικό έργο η εμπλοκή να μην είναι προσωπική, έστω και με τρόπο υπαρξιακό ή συναισθηματικό. Κοινωνικό, επειδή αναφέρεται σε εποχές δύσκολες για πολύ κόσμο. Και σαφώς υπαρξιακό. Είναι ο γόρδιος δεσμός μας η μάνα. Ομφάλιος λώρος που δεν κόβεται ποτέ, ακόμα και όταν χαθεί εκείνη. Γραμμένο πρωτοπρόσωπα το βιβλίο, σαν ανοιχτή επιστολή, ένα έχει σκοπό τελικά, να την αναστήσει.
Φινάλε θα κάνω με το τέλος της Κατερίνας αποκαλύπτοντας κατ’ αυτό τον τρόπο και τον λόγο της δικής μου μικρής αυτής ανοιχτής επιστολής:
«Σήμερα λοιπόν, 25 Αυγούστου 1994, ημέρα των γενεθλίων μου- μπαίνω στα τριάντα πέντε- ώρα δέκα παρά πέντε, βράδυ, ημέρα Πέμπτη, ζητάω από σένα γραπτώς την ευχή Σου.… Επειδή μου είναι πολύ δύσκολο να πω αντίο, κι επειδή είναι πολύ φτωχή στο λεξιλόγιο για να σε χαιρετήσω, θα χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός μεγάλου ποιητή:
Δεν πέθανες!
Αδιάφορο οι μήνες αν περνάνε.
Τότε οι νεκροί πεθαίνουνε…
Όταν τους λησμονάνε» (Κώστας Ουράνης).
Προσθέτοντας και το ακόμα πιο συγκινητικό υστερόγραφο της Κατερίνας:
«Αργότερα, ξημερώματα, όταν έκανα τις τελικές εκτυπώσεις, έβρεχε καταρρακτωδώς. Έκλαιγες πάλι. Το ξέρω».
Για το Κυκλαμινάκι μας, λοιπόν, την Κατερίνα ή «Ελπίδα» μας, μικρό κείμενο από καρδιάς από μια φίλη της στο μπλογκ μιας άλλης φίλης. Μαζί με τα χρόνια μας πολλά. Κατερινάκι μου να έχεις την ευχή της, να σε χαιρόμαστε, να γράφεις και να μας αγαπάς, όπως μας αγαπάς.
Εαρινή μου, μπράβο που μου τα θύμισες όλα αυτά.
Και, Κατερίνα μου καλή, πίστεψέ με, τα βιβλία που γράφουμε με την καρδιά μας, κατορθώνουν και φτάνουν – να είσαι σίγουρη- στον ουρανό.Και στην καρδιά μας. Κάπως εσύ κι εμείς σε γνωρίσαμε, σε αγαπήσαμε. Συγκινημένο άλεφ λέμε!Κατερινάκι, ευχές και φιλιά!
Εαρινή, πάμε Πήλιο;
Εδώ τελειώνει το αλεφικόν κείμενον. Και τώρα τι να απαντήσω; Και Πήλιο να πάμε alef μου και όλα να τα κάνουμε. Και να γράψω κι εγώ τα ταπεινά μου λόγια για το βιβλίο της Κατερίνας- μέσα από την ψυχή μου:
Τα παραμύθια έχουν ευτυχισμένο τέλος, γιατί αυτό θέλουν τα παιδιά. Οχι όμως και οι ιστορίες από τη ζωή, καθώς, πια, όταν έχεις μεγαλώσει, έχεις μάθει πόσο δύσκολα μπορεί να έρχονται κάποιες φορές τα πράγματα. Μπορεί κανείς να τις πει σαν παραμύθι, αλλά πάντοτε ξεχωρίζουν. Γιατί είναι αληθινές και, μερικές φορές, κρύβουν πολύ συναίσθημα: πόνο, θλίψη, πίκρα. Και χαρά, όμως.
Όλα αυτά τα έχει το «Γράμμα στη μάννα... με δύο ν». Και έχει ακόμα περισσότερα. Εχει τη βαθειά σχέση μιας κόρης με τη μάννα της, σχέση σπάνια, που ακόμα και ο θάνατος δεν μπόρεσε να την καταλύσει. Εχει συγκίνηση και ειλικρίνεια. Εχει αγάπη.
Μια αληθινή ιστορία έχει το βιβλίο. Ξεφυλλίζοντας τα φύλλα του και τα φύλλα του Κυκλάμινου του βουνού (αυτό το ψευδώνυμο το είχε η Κατερίνα από τα νιάτα της όπως μας αποκαλύπτει) ένας ολόκληρος κόσμος στήνεται ξανά μπροστά στα μάτια μας. Ο κόσμος της δεκαετίας του '60, της τόσο σκληρής, ο κόσμος των επόμενων δεκαετιών, ο γεμάτος αγώνα για τη ζωή, ο κόσμος των ανθρώπων που πάλεψαν πολύ για να καταφέρουν όσα έχουν καταφέρει μέχρι τώρα.Ένα βιβλίο δικαιώνεται κατά βάσιν από την αισθητική του, όπως έχω πει επανειλημμένα. Ο χείμαρος ψυχής της Κατερίνας, δικαιώνεται από τις δυνατές περιγραφές του, από το όμορφο γράψιμο, από τις σπάνιες εικόνες, από τη συγκλονιστική αγάπη που κρύβεται πίσω από κάθε λέξη, από κάθε γραμμή, από κάθε σελίδα. Μακάρι να αγαπούσαν έτσι όλοι τους δικούς τους ανθρώπους. Ο κόσμος θα ήταν τόσο, μα τόσο καλύτερος...
Χρόνια πολλά, δική μας Κατερίνα. Να χαίρεσαι τον άνδρα, τα παιδιά σου και τα άλλα έργα των χεριών σου, ανάμεσα στα οποία είναι και τα υπόλοιπα βιβλία σου, και, βέβαια, τα υπέροχα μπλογκ σου. Και στο επόμενο βιβλίο. Το ξεκίνησες;
******************
Σήμερα ξημέρωσε η 29 Αυγούστου 2007.
Πάντα τότε με γιόρταζε η μάννα! Στο παγκύρι τ' Άει Γιαννιού! Η ταυτότητα ίσως κάνει λάθος... Η μάννα ήξερε!Το καλύτερο δώρο μας ΜΑΝΝΑ, τόσα χρόνια μετά!...
Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2007
Γράμμα στη μάννα ... με 2ν ( 3η έκδοση )
Το 2006 οι εκδόσεις ΚΑΛΥΔΩΝ (Αθήνας), τηλέφωνο 210 7210830 - 6947 560982 , έδωσαν την ευκαιρία στο βιβλίο της μάννας να κυκλοφορήσει σε μορφή βιβλίου και όχι φωτοτυπίας, όπως γινόταν τόσα χρόνια.
Εκδότης αυτού του νέου εκδοτικού οίκου είναι ο γνωστός μας και πολυτάλαντος κ. Λευτέρης Καπώνης, γνωστός σε όλους μας απ' το βιβλίο "Τζιβαέρι" και τα πετυχημένα σενάριά του στην τηλεόραση.
(Κάνοντας κλικ πάνω στις εικόνες, μεγενθύνονται τα γράμματα).
Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2007
diavazo.blogspot.com
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: http://www.diavazo.blogspot.com/
Sunday, June 04, 2006
Ξεφ(τ)υλλίζοντας... part 49
Το πάθος αλλά και η επιθυμία ορισμένων ανθρώπων να δουν το έργο τους τυπωμένο δεν έχει όρια. Και δημιουργεί αληθινές ιστορίες και καταστάσεις που θυμίζουν μυθιστορήματα ή σενάρια. Όπως η υπόθεση της Κατερίνας Σταματίου-Παπαθεοδώρου, την οποία μου εξομολογήθηκε με ένα μέιλ εδώ και πολλές μέρες η ίδια.
Είχα υποσχεθεί στην Κατερίνα ότι δεν πρόκειται να τη δημοσιοποιήσω αλλά με πρόλαβε η ίδια οπότε δεν έχω λόγο πλέον να κρατάω τη σιωπή μου. Πριν από μερικά χρόνια, η Κατερίνα μετέτρεψε σε βιβλίο το ημερολόγιο της που ήταν αφιερωμένο στη μνήμη της μητέρας της. Τίτλος ’’Γράμμα στη μάννα με δύο…ν’’. Το κυκλοφόρησε σε δύο εκδόσεις με δικά της έξοδα και χωρίς τη συνεισφορά εκδοτικής εταιρείας. Και το μοίραζε χέρι με χέρι. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες αντίτυπα μοίρασε αλλά αυτό δεν νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία. Λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζε εκείνο το διάστημα δεν είχε τη δυνατότητα να συνεχίσει να χρηματοδοτεί την αυτό-έκδοση του βιβλίου της αλλά δεν το έβαλε κάτω και άρχισε πια να το μοιράζει σε φωτοτυπίες.
Πριν λίγο καιρό, βρέθηκε στο δρόμο της ένας μικρός εκδοτικός οίκος, οι εκδόσεις Καλυδών και κυκλοφόρησαν το βιβλίο της. Τότε, περίπου η Κατερίνα άνοιξε και το μπλογκ της ως ’’Κυκλάμινο του βουνού’’ και μου έστειλε ένα μέιλ ρωτώντας με τι έπρεπε να κάνει. Ήθελε να δηλώσει την ταυτότητά της, να μιλήσει με τους επισκέπτες για το βιβλίο της αλλά από την άλλη φοβόταν ότι θα την κατηγορήσουν για ’’διαφήμιση’’!
Προσέξτε ευαισθησίες…Την ώρα, που οι μεγαλο-συγγραφείς διαπλέκονται με μεγαλο-κριτικούς μια γυναίκα που δεν αισθάνεται καν συγγραφέας σκέφτεται αν στο δικό της μπλογκ είναι θεμιτό να γράψει για το δικό της βιβλίο! Της απάντησα ότι δεν είχε τίποτα να φοβηθεί και της υποσχέθηκα ότι θα ψάξω να βρω το βιβλίο της για να γράψω χωρίς να προδώσω την ιδιότητά και την ταυτότητα της ως blogger. Δυστυχώς, το βιβλίο όσο και να το έψαξα, όπου και να ρώτησα δεν το ανακάλυψα. Το ίδιο ακριβώς έγινε με πολλούς φίλους ή συγγενείς της, αφού οι εκδόσεις Καλυδών, μικρή εταιρεία, ακολουθεί την μοίρα όλων των εκδοτικών οίκων του είδους που δεν βρίσκουν καν δρόμο για μαζική παρουσία των λιγοστών βιβλίων που εκδίδουν σε ετήσια βάση. Και σε όλα τα βιβλιοπωλεία μόνο με παραγγελία μπορεί κάποιος να προμηθευτεί το βιβλίο. Και αφού η Κατερίνα είδε ότι δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά αποκάλυψε η ίδια προχθές το μικρό μυστικό της στο blog.
Κάντε μια επίσκεψη στη διεύθυνση kyklaminovounou.blogspot.com για να διαβάσετε και αποσπάσματα του βιβλίου αλλά και τη μικρή αλλά πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία της. Και επειδή, η Κατερίνα δεν διαθέτει ούτε τις μίνιμουμ τεχνικές γνώσεις και δεν ξέρει τον τρόπο να ’’μεταφέρει’’ το εξώφυλλο του βιβλίου στο blog της το κάνω για λογαριασμό της στο δικό μου.
Η συνέχεια στα σχόλια της σελίδας του:
Ελληνική Λογοτεχνία ( Ιούνιος 2006 ) : http://diavazo.blogspot.com/2006_06_01_archive.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)